Starships maiden flight

Behalve aan de Ships, en de Boosters die eronder staan, is er het afgelopen jaar ook enorm hard gewerkt aan de lanceerinstallatie, de zogenaamde 'stage zero'. De lanceertoren bijgenaamd Mechazilla is afgebouwd. De 'orbital launch mount' (OLM) het voetstuk vanwaar de raket opstijgt heeft de laatste maanden zeer veel aandacht gekregen. Er is een zondvloedsyseem aangebracht om de vlammen wat te dempen. Er zijn vele soorten hoge temperatuur-beton getest en er is allerlei plaatwerk om blootliggende leidingen gelast. Ook de tankfarm is flink uitgebreid. De laatste tijd reden er bijna wekelijks vrachtwagens af en aan met met tanks bedoeld voor methaan, zuurstof, stikstof of water. Er is een schans gebouwd om te zorgen dat deze tanks tijdens het vuren niet de volle laag krijgen. De zwaarste test is die van enkele weken geleden waarbij de drieendertig Raptor motoren bijna allemaal tegelijkertijd werden ontstoken.

De Raptor motoren zijn een wonder van techniek. Ze hebben samen een stuwkracht die meer dan het dubbele is van die van de machtige saturnusraket die indertijd mannen naar de maan bracht. Met een dubbele preburner en dubbele turbines is deze 'full flow staged combustion' cycle een van de meest complexe motoren ooit gebouwd. Hij heeft een 'thrust to weight ratio' van 143, dat is de kracht gedeeld door het eigen gewicht. Daarin moeten ze alleen in de andere motor van SpaceX, de Merlin, hun meerdere erkennen.

De Starship heette aavankelijk de Big Falcon Rocket, BFR, in de volksmond ook wel Big F**ing Rocket. Dat was nog in de tijd dat hij alleen maar op de tekentafel stond. Hij had een diameter van maar liefst 12 meter. Sindsdien is er veel gebeurd, de tekeningen en animaties van toen zagen er heel anders uit de raket die hij nu is. Ook het materiaal is veranderd van carbon in roestvrij staal. Nu vele jaren en explosies verder is hij klaar voor de orbital test flight. Nog in de laatste weken voor de test wordt hij enkele malen per week over de highway 4 getransporteerd van de construcion site naar de launch site en terug. Een rit van 5 kilometer met de zogenaamde SPMT, de Self Propelled Modular Transporter. Of als je wilt staat SPMT voor SpaceX's Preferred Method of Transport, wie zal het zeggen.

Die Ship maakt eerst een bijna-rondje om de aarde. 'Bijna' en daarom telt het formeel niet als orbitale vlucht maar in feite is het dat wel. Met zo'n 30 duizend kilometer per uur werpt hij zich buik vooruit de atmosmeer in en probeert dan in de buurt van Hawaii netjes in zee te landen. De zee is gekozen uit veligheid omdat ze verwachten dat het mis gaat. Er kan namelijk nogal wat mis gaan. Allereerst de hittetegels. Bij vervormen van de raket willen ze nog wel eens breken. En vervormen zal hij als hij duizenden graden opwarmt bij de 'reentry'. Dan moet hij zich slechts een halve kilometer boven de grond snel oprichten, schiet een stukje door en als deze schijnbeweging is gecorrigeerd moet hij rechtstandig landen. Ook bij deze buikflip-beweging kan ontzettend veel mis gaan. Maar het goede nieuws is dat het misschien niet eens zo ver zal komen want de enorme hitte heeft het ruimteschip wellicht al zo gehavend dat het zomaar kan dat hij buikwaards op het water knalt. En we weten allemaal van vroeger in het zwembad dat dat niet fijn is.